Vanaf dat moment hield ze een strakke administratie bij. In het Veilig Thuis rapport stelde men dat de zorgen niet bevestigd noch ontkracht konden worden. Dat Rebecca een alleenstaande moeder is, wordt gezien als een risicofactor. Hoe stigmatiserend kan je zijn?
Mijn vriendin, die gelukkig op één lijn zit met de vader van hun kind, ging direct op zoek naar een onafhankelijke kinderpsycholoog voor een diagnostisch onderzoek. Rebecca wilde alle zorgen wegnemen en als er wel zorgen waren dan ging haar dochter in therapie.
Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn. Na de overheveling van jeugdzorg naar de gemeente was het moeilijk een gecontracteerde hulpverlener te vinden. Op school verslechterde de situatie voor haar dochter aangezien de moeder die de melding had gedaan, er stevig op los roddelde en inmiddels veel ouders op de hoogte waren van de situatie.
Haar dochter werd gemeden en kon nauwelijks nog met vriendinnetjes spelen.
Rebecca was nog volop bezig met het regelen van een hulpverlener toen zij een e-mail ontving van Veilig Thuis waarin ze gesommeerd werd vóór 31 augustus hulp te regelen anders ging de hele zaak alsnog naar de beschermtafel. (Als ouders en jeugdhulp onderling niet tot overeenstemming komen over een gezamenlijke aanpak dan wordt er opgeschaald naar de beschermtafel. Daar zit dan de Raad voor de Kinderbescherming en het wijkteam bij. Er wordt dan bekeken of er een beschermingsmaatregel nodig is.)
Daarop besloot ze Veilig Thuis te bellen en de casemanager te vragen haar te helpen.
De casemanager reageerde verheugd, want nu hoefde ze niet ‘op te schalen’. Ze zou contact opnemen met het wijkteam, die kende alle gecontracteerde hulpverleners. Na een week werd er een afspraak gepland bij Rebecca thuis, haar ex was ook aanwezig. De casemanagers van Veilig Thuis en het wijkteam kwamen langs.
Ouders verwachtte hulp en ondersteuning want de afgelopen maanden waren zwaar geweest. Tot hun grote schok en verbazing werd er een contract op tafel neergelegd dat beide ouders moesten tekenen.
In het contract stond onder andere: ‘Het wijkteam voert de gesprekken bij u thuis’, ‘Het wijkteam mag in contact met de minderjarige’, ‘er wordt een traject ingezet bij (..) instelling’, ‘het advies van deze instelling wordt opgevolgd’, ‘het wijkteam houdt contact met de instelling’, ‘het wijkteam houdt contact met Veilig Thuis’, ‘ouders werken mee aan Ambulante Spoedhulp wat ingezet gaat worden op 3-milieu voorzieningen (school, gezin, vrije tijd)’.
Op de volgende bladzijde van dit ‘wurgcontract’ stond een lijstje waar de ouders ja of nee mochten aankruisen. Het kruisje was al gezet.
Ouders moesten toestemming geven alle informatie te laten delen met onder ander: basisvoorzieningen, school, WMO, schuldhulpverlening, kinderdagverblijf, AMW, SMW, woningbouwcoöperaties et cetera. Vooral dat et cetera geeft mij rillingen.
Je gaat in feite akkoord om je privégegevens te delen met Jan en alleman. Inzage en afhandeling in centrum Indicatiestelling Zorg registratiesysteem indien noodzakelijk, medische voorzieningen zoals huisarts, kinderarts, jeugdarts, Jeugd(GGZ) en medisch specialist.
Ik drukte mijn vriendin op het hart dat ze had getekend voor een informantenonderzoek als opmaat voor een ondertoezichtstelling. Veilig Thuis had niets in handen, alleen wat geruchten en het was zaak om problemen te gaan zoeken en vinden.
Ze heeft ingestemd met Ambulante hulp in huis, terwijl er nog niets bevestigd is betreffende de vermeende zorgen.
Tijdens het gesprek was vader volkomen verbouwereerd door het ‘wurgcontract’. Hij vroeg aan de beide dames: “Wat als ik niet teken? Ik voel mij onder druk staan.” “Dan is dit gesprek over, dan vertrekken wij en gaat het nu naar de Raad voor een gezinsbeschermende maatregel, een OTS.”
Wat Veilig Thuis en het wijkteam (waarvan de casemanager een voormalige jeugdzorgmedewerkster is) hier doen is in feite dranghulp. Maar dat moet in het vrijwillige kader met de ouders besloten worden. Ouders beslissen samen met het wijkteam welke hulp er ingesteld gaat worden.
Wat Veilig Thuis hier doet is machtsmisbruik.
In Rotterdam heeft een rechter daar een uitspraak over gedaan. De rechtbank heeft bij uitspraak van 24 november 2015 bepaald dat zo’n besluit van het Jeugdbeschermingsplein gewoon geweigerd mag worden door ouders en kinderen. De rechter vindt wel dat de beslissing van het Jeugdbeschermingsplein ondoorzichtig is en eigenlijk ook niet behoorlijk is, omdat ouders onvoldoende worden betrokken bij de besluitvorming over welk traject van jeugdhulp dan noodzakelijk zou zijn en of de zorgen eigenlijk wel terecht zijn.
Ouders willen zelf een kinderpsychiater kiezen. Ze gaan niet akkoord met de keuze van het wijkteam. Ze willen een onafhankelijke kinderpsychiater die het kind centraal stelt, en niet de bange vermoedens van de buitenwereld. Ik blijf de ouders steunen.”
Blog van Ranada van Kralingen.
Voor meer info over dranghulp kijk op www.advokatenkollektief.com
