Een gebouw dat is bekostigd met rijksgelden waar ouders/bezorgde burgers met elkaar kunnen praten. Waar men een cultuurverandering teweeg wil brengen. (1)

De behoefte om samen boos te zijn, samen te huilen is begrijpelijk. Elkaars verhaal herkennen en erkennen. Het onrecht benoemen in een warme omgeving. Maar de appeltjesgroene muren en citroengele krukjes zorgen niet voor wettelijke juridische kaders voor een betere rechtsbescherming. In plaats daarvan heeft de Rijksoverheid boze en getraumatiseerde ouders gewoon vakkundig gesensibiliseerd. Als de overheid dan opnieuw niet levert wordt dat besproken in een neutrale ruimte en 'warme' omgeving. "We gaan erover praten met respect en luisteren naar elkaar", maar ondertussen gebeurt er niets. De overheid heeft tijd gekocht. Het is de morfine die ze je toedienen. Iedere opstand wordt in de kiem gesmoord onder het mom van een goed gesprek. Op de plek die zij hebben gefinancierd. Betaald en bepaald. Nee. Ik geloof niet dat de overheid pijn in haar hart heeft na Ongekend onrecht. Het is een bewuste strategie om 'boze ouders' te knevelen zonder dat zij dit in de gaten hebben. Faciliteer een plek waar ze kunnen praten, huilen en boos zijn ... dat leidt af van ons, van waar het om gaat. (2)

“Ik werd gebeld door mijn vriendin. Ze vertelde mij dat er een melding was gedaan bij Veilig Thuis over haar dochter.

Alle alarmbellen gingen bij mij af. Ik ken Rebecca al 20 jaar en weet dat ze een goede moeder is.

Er was een melding gedaan over een vermeend voorval van acht maanden geleden, en nu besloot de melder Veilig Thuis in te lichten. Rebecca vertelde dat de school geen zorgwekkende signalen heeft en er is nooit hulpverlening in haar gezin geweest.

Na haar verhaal te hebben aangehoord stuurde ik haar de handleiding ‘U hebt te maken gekregen met Veilig Thuis’. Gepokt en gemazzeld als ik ben, met jaren jeugdzorgervaring en het oprichten van de blog Jeugdzorg Dark horse, stuurde ik haar een aantal mails met adviezen.