Het leek altijd een voordeel om zondermeer gelooft te worden door de rechter omdat de jeugdzorgmedewerker geldt als de professional, maar uiteindelijk werkt het in het nadeel van de hele sector. De gang naar de rechter is een standaardprocedure geworden in plaats van een uiterste maatregel. Naar de rechter gaan is vanuit de hulpvraag gezien al het falen van jeugdzorg. Normaal gesproken moet je dat ten koste van alles voorkomen, maar er wordt nu al vaak aan het begin van een traject mee gedreigd. En waarom doen ze dat? Omdat jeugdzorgwerkers en ketenpartners weten dat de controlerende taak van de rechter marginaal is. Dit ondermijnt automatisch een gezonde werkwijze in de hulpverlening.

Als de rechter niet weet hoe hij het werk van de jeugdzorg-professional moet toetsen dan komt het de kwaliteit van die zorgtaak niet ten goede en dan verliezen ouders daar bovenop ook nog eens het vertrouwen in het rechtssysteem wat leidt tot veel conflicten, bedreigingen richting Jeugdzorg en een hoog verloop van medewerkers. Niemand vindt dit werk nog leuk. Jeugdzorg heeft al meer dan veertig jaar een negatieve pers en dat zijn niet alleen maar incidenten, maar structurele tekortkomingen in werkwijze, bejegening van ouders, in combinatie met een falend rechtssysteem. Jeugdzorg is te vaak een systeem dat gehoorzaamheid afdwingt in plaats van hulp te organiseren die van toepassing is op de gezinssituatie.

The Dutch CPS system structurally fails to protect child interests

According to Sven Snijer & Ranada van Kralingen from the Dutch parental support organisation SOS-Jeudgzorg, the main reasons for the structural failure of the Dutch Child Protection System (“Jeugdzorg”) to protect child interests in The Netherlands are as follows.

1. Legal presumption of guilt

As a parent you are assumed to be guilty until proven innocent. Accusations against parents are routinely based upon nothing more than gut instinct.

Core presumption: Parents generally regarded as a danger to their own children. 

There is a complete lack of recognizing the integrity of the family system. See SMECC:

https://www.maastrichtuniversity.nl/nl/blog/2018/07/smecc-de-toekomst-van-effectieve-preventie-kindermishandeling

“Parental authority is no longer automatic at the birth of a child, but something that requires preparation and (where necessary extra) support.”

Yet despite this already extremely negative view of parental capabilities, many Dutch youth care theorists would like to see even more state control in raising children, according to state dictated rules and values such as the GIRFEC framework. 

https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/2158244016629525

“Indeed, whereas for the 19th and (to an extent) the 20th century the ideal was to push the need for self-reliance and autonomy, and to argue that “to patrol the home was a sacrilege”… today in comparison, the state is more inclined to see autonomy as a barrier to the third-party support necessary to maintain risk-free relationships in the family.”