DE WAARHEID OMTRENT JEUGDZORG

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 70 niet laden

DE WAARHEID OMTRENT JEUGDZORG

juni 30 2016 SOS-Team

Gastblog

“WAARHEIDSVINDING” IS EEN LEUGEN Over repressieve tolerantie: Hoe de overheid protesten neutraliseert

Door Mr. Ir. P.J.A. Prinsen oud-advocaat

Malieveld Den Haag, 29 juni 2016

1. Weldaden en wandaden

Er zijn ontaarde ouders die aan weldenkende mensen de reactie ontlokken “Hier moet ingegrepen worden”. Ingrijpen kan dan noodzakelijk zijn en een weldaad voor hun kind. Over die ouders ga ik het niet hebben. Ik ga niet de weldaden, maar de wandaden van Jeugdzorg en consorten belichten.

2. Wandaden

Ik ga het hebben over de ouders in de jeugdzorg die protesteren tegen brutale schending van kinder- en mensenrechten. Tegen verkrachting van de Rechtsstaat. Hun kinderen zijn op valse gronden uit huis gehaald en afgevoerd naar een geheim adres. Die ouders – het zijn er ontelbare – protesteren wanhopig. Voor hen is het oorlog, en dat blijft het zolang hun kinderen wegblijven. Soms zien ouders dat aankomen. Zij vluchten naar het buitenland om daar asiel aan te vragen. Asielzoekers zijn het, maar dan ‘anders’. Autoriteiten doen die protesten nog altijd geringschattend af als “uitingen van ontevreden ouders”. Wie dat durft te zeggen getuigt niet van enig besef van urgentie. Van besef dat er een eind moet komen aan deze Rechtsstaat onwaardige wandaden.

3. De Praktijk

Het is soms niet meer dan kwaadsprekerij, soms een alledaags incident waarom een kind bij zijn ouders wordt weggehaald. Op verraderlijke manier, van het ene op het andere moment. Hun kind raakt in paniek. Het wordt zo naar een geheime locatie gebracht. Na enkele dagen ontvangen de ouders het fax-verzoek aan de kinderrechter tot spoed-uithuisplaatsing.Motivering: “Onderzoekshypothese: jarenlange kindermishandeling”.

Een week later krijgen de ouders het definitieve verzoek UHP, onderbouwd met een professioneel ogend rapport. Daarin lezen zij weer als motivering: "jarenlange kindermishandeling". Maar tot hun verontwaardiging is wat eerst nog een hypothese was zonder onderzoek tot feit verheven. In een lawine van volgende rapporten zal dit "feit" klakkeloos als uitgangspunt worden genomen.

Een week of drie later vindt het eerste contact met hun kind plaats. Een uurtje, onder toezicht, op het politiebureau of op het kantoor van Jeugdzorg. En dat elke twee weken. Ter voorbereiding op het ouderbezoek wordt hun kind telkens belast met een strikte geheimhoudingsplicht omtrent het pleegadres. De ontmoetingen van het kind met zijn ouders zijn daardoor telkens beladen met angst voor versprekingen. Na enkele bezoekjes schrijft Jeugdzorg aan de ouders: "De bezoekregeling met u roept dusdanig veel spanningen op dat uw dochter angstig is, reden waarom de bezoekregeling voor drie maanden wordt stopgezet".

Wijzen de ouders op de onjuistheid van de beschuldigingen en de oncontroleerbaarheid van hun beweringen, dan krijgen zij van Jeugdzorg te horen:

" Waarheidsvinding behoort niet tot onze taak".
Wijzen zij erop dat hun kind niets mankeert en het voortreffelijk doet op school, dan lezen zij tot hun verbijstering in een volgend rapport:

"Het kind komt over als een zwaar beschadigd meisje als gevolg van jarenlang huiselijk geweld. Juist het feit dat zij ogenschijnlijk niets mankeert en 'gewoon meedoet op school', zou gezien kunnen worden als zorgelijk. Hieruit blijkt namelijk dat zij al jaren rondloopt met een groot geheim en dit nooit met iemand heeft kunnen delen".

Wijzen zij op de innerlijke tegenstrijdigheid ("Komt over als zwaar beschadigd" versus "mankeert ogenschijnlijk niets"), dan is het antwoord wederom:

" Waarheidsvinding is niet onze taak". Kaarten zij het aan bij de Externe klachtencommissie dan opent de voorzitter met:

"Vooraf moet ik u erop wijzen dat het in het jeugdrecht niet gaat om waarheidsvinding".

Klagen zij bij de Raad voor de Kinderbescherming over het klakkeloos overnemen van evidente onzin, dan krijgen zij te horen:

"In het jeugdrecht gaat het niet om waarheidsvinding".

Komen zij bij de kinderrechter, dan opent ook die de zitting (met gesloten deuren!) met de woorden:

"Vooraf moet ik u erop wijzen dat het hier niet gaat om waarheidsvinding".

4. Waarheidsvinding, wat is dat eigenlijk?

Of liever stel ik de vraag anders om: Niet aan waarheidsvinding doen, is dat

- een vrijbrief om de waarheid geweld aan te doen?

-een vrijbrief voor liegen en leugenachtige beweringen?

- een vrijbrief om te grossieren in meningen die aan de feiten geen boodschap hebben?

-een vrijbrief voor willekeur en vooroordeel?

Nee, natuurlijk. Maar toch staan protesterende ouders telkens met de mond vol tanden! Wat is hier dan aan de hand?

5. Het mantra: Wij-Doen-Niet-Aan-Waarheidsvinding

Het mantra ‘Wij-Doen-Niet-Aan-Waarheidsvinding’ is een drogreden van het type Stropop. Het is afkomstig van de spindoctors van Kinderbescherming en Jeugdzorg. Ouders protesteerden tegen leugens, maar Jeugdzorg legt hen met hun mantra een klacht over iets anders, waarheidsvinding in de mond. Deze drogreden staat bekend als ‘stropop-redenering’. Waarheidsvinding is echter een rechtstheoretisch leerstuk dat als zodanig niet aan de orde is gesteld door de protesterende ouders, laat staan begrepen wordt door ouders en Jeugdzorg zelf. Jeugdzorg of Kinderbescherming hebben de rechtsplicht om de feiten volledig en naar waarheid aan de rechter voor te leggen. ‘Waarheidsvinding’ en, vervolgens, ‘rechtsvinding’, zijn taken van de rechter. Kinderrechters verzaken hun taak. Hielden de ouders nu maar vast aan hun protest tegen leugenachtigheid en misleiding. Maar nee, zij nemen de stropop over en spreken met grote verontwaardiging op hun sociale media schande met de woorden: “Jeugdzorg doet niet aan waarheidsvinding!” Dit heeft geleid tot aandacht van media en politiek. En ziedaar: het publieke en politieke debat wordt gevoerd onder de naam “Waarheidsvinding”, precies zoals de spindoctors het wilden. Het thema misleiding als zelfstandig thema wordt daarin volkomen overstemd.

6. Repressieve tolerantie

Wat is repressieve tolerantie? Daarvan spreekt men als de overheid een stem geeft aan een lastige protestgroep. Maar dan op zodanige wijze dat het debat onschadelijk gemaakt kan worden voor het bestaande beleid. Bijvoorbeeld door manipulatie. Dat is wat hier is gebeurd. Ouders en hun medestanders in media en politiek zijn in de val getrapt van repressieve tolerantie: het oorspronkelijke protest tegen brutale onwaarheden, willekeur, misleiding en vooroordeel is gesmoord in een oeverloos lekendebat over het rechtstheoretische leerstuk ‘waarheidsvinding’. Dat debat wordt gedomineerd door de spindoctors van Kinderbescherming en Jeugdzorg.

7. De Kinderombudsman

Repressieve tolerantie werkt als een sluipend gif dat het openbare debat vergiftigt. Een toonbeeld daarvan is het in 2013 verschenen rapport “Is de zorg gegrond” van de vorige kinderombudsman Dullaert. Door de natie werd Dullaert als een heilige vereerd. Zijn rapport is voor mij de grootste deceptie, ontgoocheling, in mijn carrière geweest. Protesten van ouders over de onwaarheden, ja leugens, door Jeugdzorg worden geplaatst in het kader van ontevredenheid met de voor hen nadelige conclusies die Jeugdzorg in hun casus trekt. De Kinderombudsman schrijft: “Concluderend kan worden gesteld dat het AMK, BJZ en de Raad over het algemeen professioneel en deskundig te werk gaan.” Over de cultuur van onverschilligheid voor waarheid? Geen woord. Alleen maar: “Desondanks komen fouten in het onderzoeksproces en rapportages […]met enige regelmaat voor.” En zijn aanbevelingen: méér protocollen, méér trainingen. Kortom: meer van hetzelfde.

8. Het Waarheids-amendement Van der Burg / Bergkamp

Dankzij een amendement van de Kamerleden Van der Burg (VVD) en Bergkamp (D66) is in de Jeugdwet een waarheidsplicht voor de raad voor de kinderbescherming en Jeugdzorg opgenomen:

De raad voor de kinderbescherming en de gecertificeerde instelling zijn verplicht in rapportages of verzoekschriften de van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren.

Zijn we er nu? Mogen we zo naïef zijn om dat te denken?

Voor de praktijk betekent dat slechts dat de raad en jeugdzorg tegen protesterende ouders niet meer mogen zeggen dat ze “niet aan waarheidsvinding doen”. De indieners van het waarheidsamendement echter zijn zeer vasthoudend en verdienen steun. Zij verdedigen zeer vasthoudend de bedoeling van het nieuwe wetsartikel tegenover de minister van Veiligheid en Justitie. De minister volgt braaf de aanbevelingen van de kinderombudsman: meer protocollen, beter hun best doen, meer van hetzelfde.

9. Cultuur

De cultuur bij Jeugdzorg, Kinderbescherming, AMHK en alle instellingen is vergiftigd. Vergiftigd door minachting voor de waarheid - de hoeksteen van een Rechtsstaat. Op 5 november 2013 leek de toenmalige bestuursvoorzitter BJAA (Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam) Erik Gerritsen het licht te zien met een artikel in Binnenlands Bestuur. Hij schreef (als exponent bij uitstek van de repressieve tolerantie):

“Natuurlijk moet jeugdzorg ruimhartiger worden in het toegeven van fouten, maar er is meer nodig dan dat.” Geloofwaardig klonk het niet, maar gelijk had hij: er is meer nodig dan dat!

Wat er nodig is?

- Een Waarheidscomité Jeugdzorg en Kinderbescherming

-Erkenning van misleiding van de rechterlijke macht en chantage van ouders

- Een Waarheidskamer voor Kinderrechters, vergelijkbaar met de Wrakingskamer

-Beëindiging van alle foute onder toezicht stellingen

-Terugkeer naar huis van alle onterecht uit huis geplaatste kinderen

-Zuivering bij Jeugdzorg en Raden voor de kinderbescherming

Dat Waarheidscomité moet er komen. Een comité van juristen, naar het model van het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten.