Wat voor waarheidsvinding?

juni 11 2017 SOS-Team

Wat voor waarheidsvinding?

Nu blijkt dat de 'jeugdzorg', gedwongen door de roep om 'waarheidsvinding', een truc heeft bedacht.

We mogen gaan kijken naar en meedenken aan achteraf-waarheidsvinding, wanneer ouders reeds in het beklaagdenbankje zitten van 'onderzoek' d.m.v. gezinsplan.

Het gezinsplan is in de maak gezet bij de jeugdbescherming, de G.I..

Daar is aan vooraf gegaan een melding en Veilig Thuis, dat vaak ook al onder de hoed zit van de G.I.. Of de RvdK heeft deze casus doorgeschoven naar de G.I..

Achteraf-waarheidsvinding bevindt zich dus reeds in de beklaagdensfeer; er zijn 'vermoedens', er zijn verdachte signalen, ja, er moeten dan wel problemen zijn.

Achteraf-waarheidsvinding.

Een concept gezinsplan bevat reeds een kijk op wat fout gaat en bij S&O-zaken kunnen gescheiden ouders de inbreng van de andere ouder diskwalificerend gevoelen en escalatie is reeds gaande. Ook de puber die dit wordt voorgelegd leest en wordt aan loyaliteitsconflicterende signalen over diens ouders blootgesteld. Ook staat er zelden in het plan welke echte specialist met welke beroepsregistratie op welke open onderzoeksvragen de voorlichting aan ouders zal geven en de diagnose uitvoeren om het meest optimale hulptraject te laten bepalen. Vaak wordt dit overgelaten aan een jeugdzorgwerker die daarvoor niet medisch geclassificeerd is.

In FJR2010/92 worden wat knelpunten beschreven die een rechter reeds vermoedde.

Achteraf-waarheidsvinding is dus een feit geworden in de aanloop om propaganda te maken met Jeugdwet 3.3. Het is niet enkel misleidend doch ook schadelijk gezien de beschuldigingen in 'vermoedens' en roddel.

Diagnostische waarheidsvinding...

Ingangs-waarheidsvinding dient diagnostiek te zijn, en wel met ópen onderzoeksvragen (https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/diagnostiek-nodig-als-nulmeting/). Dat is dus een vooraf-waarheidsvinding.

Het is ondermeer prof.dr. R.J. van der Gaag (Radboud Universiteit) die adviseert om zwaargewichten als poortwachter tot zorg in te stellen. Specialisten voor doelgroepen kunnen sneller tot effectieve paden komen, en de zorg goedkoper maken, maar ook mìnder schadelijk. Doelgroep-specialisatie, zoals het door prof.dr. R.A.C. Hoksbergen voorgestelde IBAP rond gespecialiseerde deskundigheid voor geadopteerden en pleegkinderen en over gehechtheid. Of het door de SSF (voor AZF) voorgestelde kenniscentrum voor begeleiding rond omgangssabotage bij of na echtscheidingen. Doelgroep-ingangen met specialisatie. Waar het gezin voorgelicht wordt zonder vooringenomenheid.

Dwangzorg is daarentegen contraproductief (Prof.dr. C. Schuengel, 2013, https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/bejegenen-en-vertrouwen/).

Om ouders en pubers gemotiveerd te houden is een degelijk metende open kijk nodig met gepaste bejegening. Dan staan de oren nog open om eventuele verbeteringsvoorstellen uitgelegd te vernemen.

Waar ouders mogen meespreken is het handig te wijzen op deze ingang. Vooraf-waarheidsvinding zonder beschuldiging maar open onderzoekend in overleg.

De neiging van de jeugdbescherming zal even rigide en inflexibel zijn als dat er aan de reeds gegeven vraagstelling voldaan met worden omdat dit al vaststaat, zoals gezinsvoogden vaak gezonde alternatieven van ouders afdoen en wegwimpelen. Naar motivering van ouders wordt dan al niet meer geluisterd en doorheen gepraat.

Wegens de trucjes van de Jeugdbescherming (en LOC?) kan er nog steeds onder het tapijt geveegd worden, en zal het nog een decennium duren voordat het open diagnostisch belang van onderzoek ter preventie van schade aan kind en gezin tot de politiek doordringt. De optie bij inspraak is assertief zijn dit knelpunt niet door rigiditeit van vraagstelling (bij de 'jeugdzorg') te laten ondersneeuwen.

Dit wetende worden ouders hopelijk niet meer overvallen door die truc.

Met vriendelijke groet, TS